бичлэгхараад зарим нэгийг нь шүүмжилж, басаж, бишэрч, атаархаж явахдаа өөрийгөө юу хийх гээд
явжаагаа гэнэт ухаарч, үсэрээд буумаар санагдсан ч өөрийгөө биш тэр хүнийг бодсондоо энэ
бүхнийг хийх хэрэгтэй гэсэн бодол толгойд минь бас орж ирэн арай хийж сандал дээрээ тогтож суулаа ..
Зам дэндүү урт байсан учираас бодол тогтож өгөхгүй дэмий л өөрийгөө зовоож тэрний хажуугаар хэзээ ч айж үзээгүйгээрэй айж байснаа санаж байна. Тэр чигтээ эцэс төгсгөлгүй яваад л баймаар санагдсан ч удалгүй буух буудал минь болж дараагийн буудал тэр гэх хүртэл нь бууж чадсангүй хаалга хаагдах тэрхэн мөчид өөрийн эрхгүй буусан байсан, яаж тийм хурдан хөдөлж бууснаа ойлгохгүйн. Очсон газар минь намайг тийм сайхан угтаж авсангүй бүгд л эвйи дээ энэ муу ази охин гэсэн харцаар илүүд үзэж байлаа. Хийх зүйлээ хийснийхээ дараа буцаж мөн л электричкэнд сууж харив харин тэр үед хүмүүс надад сонин санагдсангүй, хийсэн үйлдэл маань, гаргасан алдаа маань намайг олон бодолд дарагдуулаагүй байх. Эцэст нь намайг цөхрөөсөн тэр хүний үг, үйлдэл ийм зүйл хийхэд минь хүргэсэн гэж бодон сэтэглээ жаахан ч гэсэн хуурсым шиг......
Хүн гэдэг яасан аймар байж болдгиймбэ мӨн яаж ийм сайхан байж чаддиймбэ гэж бодон үхсэн хүнээс биш амид хүнээс л айж амьдарья гэж шийдэж билээ.
